‘De materie kleeft aan mij als bloedzuigers in troebel water’
(Quote van Vaslav in het gelijknamige boek van Arthur Japin)
Ik ontmoette Dinne in 2018 tijdens de tantra vrouwenweek van het Centrum voor Tantra. Ik als deelnemer, zij als assistent trainer van de staf.
Dinne is een bijzondere verschijning met haar zilveren krullen, gulle lach en de ogen van een nieuwsgierig kind. Halverwege die week was zij deelgenote van mijn ervaring in een zeer persoonlijke intense oefening, die voor mij het begin betekende in het helen van mijn zwangerschaps- en geboortetrauma van mijn zoon.
Na het interview afgelopen vrijdag in het kader van dit blog, voel ik ineens heel helder waarom zij een speciaal plekje in mijn hart heeft. Zij deelde in mijn betekenisvolle ervaring van toen. Dat is een verbinding in het moment die een blijvende ‘imprint’ achterlaat. Precies waar het mij om te doen is in mijn leven, en in mijn werk. En precies dat streven rolde uit de mond van Dinne in ons gesprek, met iets andere woorden, maar exact hetzelfde.
Wat mij – en dus ook haar – betreft de essentie van het leven.
Maar goed, ik vroeg haar eerst naar haar grote ommezwaai. Welke droom had zij voor ogen en heeft zij waargemaakt? Hoe pakte ze dat aan, en vond zij haar pot met goud?
Dinne vertelt dat zij ooit twee keer haar baan opzegde en dat dat zeer bevrijdend was, maar dat die twee ervaringen het niet halen bij wat zij ongeveer tien jaar geleden besloot.
Haar GROTE roer om was dat zij in 2014 haar hele bezit van de hand heeft gedaan, een bus ombouwde tot zelfvoorzienende camper en een jaar lang heeft rondgereisd als een nomade.
Ze woonde 23 jaar op een geweldige woonark in Broek en Waterland, maar na de crisis in 2008 en een abrupte scheiding was zij ‘door elkaar gehusseld’ en had geen werk meer als filmmaker van Stories of Your Life over life events, en postuum portretten voor achtergebleven dierbaren.
Na een seizoen B&B houden op haar atelier als mogelijkheid voor inkomen, stonden ‘al die mensen op mijn erf’ haar tegen. Bovendien was het niet voldoende om van te leven en om die grote ark te onderhouden. Ze realiseerde zich dat alles wat zij deed, dingen waren om daar te kunnen zijn, alleen maar materie.
Ze besloot de ark long term te verhuren en ging zich met haar hondje beraden in Frankrijk in het huis van een vriend. Ruim in de vijftig ging zij nadenken over wat ze nu echt wilde doen met haar leven. Ze schreef veel in haar dagboeken en het beeld van een bootje of busje werd steeds sterker.
Daar en dan nam zij haar besluit om die droom waar te maken.
De baantjes die ze er naast had in de thuiszorg en met pgb-cliënten was mooi werk, maar gaf haar geen voldoening. Ze verlangde ernaar om volkomen vrij te zijn om elk moment te kunnen gaan en staan waar zij wilde. Volledig vrij van de zorgen voor spullen of onderhoud van een huis, waarvoor zij jarenlang hard werkte, maar altijd geld moest schrapen om het vol te houden.
De ark puilde uit van de spullen, er zaten zelfs kelderruimtes in, alles tot de laatste vierkante centimeter gevuld, elke centimeter van de muren behangen. Dinne bestempelt zichzelf als een grote verzamelaar tot die tijd, alsook bewaarder van ontelbare spullen met een persoonlijk verhaal.
Heel erg lang zag ze dat juist als zeer waardevol, maar een vriend opende haar enige tijd daarvoor de ogen met de opmerking ‘Zo beschouwd leef je eigenlijk in het museum van je verleden.’
Ze vertelt dat het eigenijk begon met die opmerking, want dat besef deed pijn. Sindsdien voelde ze hoe al die materie haar gevangen hield, en kon alleen maar denken: ‘Dat wil ik niet!’
Dinne pakte het grondig aan en bereidde haar ommezwaai gedurende 2-3 jaar voor. Ze zocht uit hoeveel geld ze nodig zou hebben om te leven zonder zorgen in vrijheid. Vooral ook wat dat dan precies voor haar betekende.
Verder zocht ze uit hoe ze van al haar spullen af kon komen. Ze begon met het weggeven van elk item dat iemand anders graag wilde hebben. Ze bereidde zich voor op een grote verkoop van alles, op de verkoop van haar ark en op de aanschaf van een bus om om te bouwen tot camper.
Ze vertelt dat er allerlei rekenmodellen bestaan om dit te doen. Hoeveel zou ze nodig hebben tot haar 66e om niet meer te hoeven werken, en om ook daarna voldoende te hebben? Ze schakelde zelfs een financieel adviseur in die het hele plaatje voor haar uitrekende en alle opties liet zien. Dinne koos voor een plan met zo min mogelijk gedoe en post.
Zo gezegd, zo gedaan. Haar bedrijf opgeblazen, alle spullen en de ark in de uitverkoop, en de rest naar de kringloop of het stort.
Met de opbrengst de bus gekocht, omgebouwd met hulp van een vriend plus enkele professionals en toen…..on the road!
Een jaar lang zwierf ze door Nederland, veelal langs vrienden, maar ook gewoon heerlijk op zichzelf.
Helaas is het niet gemakkelijk om een formele status zonder woon- en verblijfsplaats te krijgen. De overheid heeft nogal wat moeite met (stads)nomaden met enkel een briefadres.
Ik kan me dat herinneren van mijn eigen verhaal, ik moest me ergens inschrijven op een woonadres. Zonder adres ben je blijkbaar geen volwaardige burger.
Na een jaar zocht Dinne een atelier, om weer te kunnen schilderen. Die spullen had zij wel bewaard. Ze knapte het atelier wat op en slaapt er op de vliering.
Voelt ze zich meer nomade of toch weer gesetteld?
Ze antwoordt dat ze zich ‘gesetteld for the time being’ voelt. Ze is vrij om te gaan waar en wanneer ze wil, maar dit is een hele fijne plek, dus dan moet er zich wel iets beters aandienen. En vooral, net zo zorgeloos. Het moment dat ze in de bus stapt en gaat rijden, voelt ze haar bloed stromen en is ze instant blij. Ze komt niks te kort, want zeg nu eerlijk, hoeveel onderbroeken heb je nodig?
Dinne leeft van een maandelijks vast bedrag, meer dan voldoende, en ontvangt binnenkort ook nog eens AOW. Ze heeft een klein spaarpotje voor als ze ooit zorg behoeft.
Volkomen vrij om te doen wat zij wil. Schilderen, wandelen, naar vrienden vertrekken in haar huisje op wielen, wat dan ook.
Volkomen vrij van de zorgen en verantwoordelijkheid van materie. Het maakt haar heel gelukkig, zegt ze. Het enige dat ze bang was te missen, waren haar oude buren, maar die vriendschap heeft een nieuwe vorm gekregen en is misschien zelfs wel beter dan voorheen. Ze vertelt hoe ze soms op bezoek gaat en dan tegenover haar oude ark geparkeerd staat met haar bus.
Haar enige gedachte is ‘jij liever dan ik’.
Haar grootste vaste kostenpost is de bus. Het bezit van alle spullen en vooral van de ark waar ze 23 jaar lang continu onderhoud aan had, mist ze totaal niet.
Ze vertelt hoe ze zich nu eigenlijk alle belangrijke mensen in haar leven en de verhalen over die mensen beter herinnert dan toen ze vast hingen aan het plaatje van het ding dat erbij hoorde. Wat een prachtig besef, vind ik dat!
Alsof de spullen – de materie – de betekenis van de mens en het verhaal juist vervormen. Ze quote Vaslav als deze zijn bediende zijn laden laat opruimen: ‘De materie kleeft aan mij als bloedzuigers in troebel water’. (Uit Vaslav van A. Jopin)
Precies zo voelde het voor haar en dat wil ze nooit meer: ‘We plakken allerlei betekenis aan materie, maar het is lariekoek. Het gebeurt allemaal in je hoofd. En de materie verrot waar je bij staat. Geen bezit geeft vrijheid.’
Daarom huurt ze het atelier, en daarom ook alleen. Jezelf verbinden aan iemand anders via materie – zoals bijvoorbeeld een huis – is een groot risico, en maakt onvrij. Deze vrijheid wil Dinne nooit meer kwijt, dat is duidelijk.
Ik snap haar volkomen. Toen ik alles verkocht en met een camper ging reizen, vond ik dat ook ongelooflijk bevrijdend. Dinne heeft alleen haar foto’s, dagboeken en schilderspullen behouden, ik wel iets meer.
Maar ik weet nog zo goed, dat ik na mijn reis in mijn opslagbox stond te kijken naar de nog aanwezige spullen en alleen maar kon denken: ‘wat moet ik hiermee?’, de deur maar weer dicht deed en vertrok met mijn busje. Ik geef toe dat ik nu weer geniet van mijn heerlijke bed, maar uiteindelijk heb ik later nog meer weggedaan.
Op dit moment zou ik het allerliefste weer rigoureus ontspullen, maar het meeste in mijn huis is niet van mij en de man met wie ik woon, denkt daar echt heel anders over.
Ook daarin herken ik veel in het verhaal van Dinne, hoe onvrij het is om je te verbinden met een ander via materie. Zo vond ik het oprecht heerlijk om spullen te verdelen in mijn scheiding in 2008. Het enige waar ik toen waarde aan hechtte was de auto, omdat die me vrijheid van beweging gaf, en onze gezamenlijke whiskey collectie… Uiteindelijk verkocht ik toch ook de Alfa, en de flessen whiskey, tja, die collectie slonk heel vanzelf…
En al mis ik mijn mooie koophuis met droomkeuken van toen wel eens, het was een opluchting om geen hypotheek meer te hebben.
Terug naar Dinne, waar droomt zij nog van?
Haar antwoord is simpel: vrede en anders niets. Voor de rest is de route net zo avontuurlijk of saai zoals ze het zelf maakt. Ze kijkt wat er op haar pad komt en beweegt mee. Ze is een zeer tevreden mens.
De afgelopen jaren heeft ze de vrijheid gehad om zich volledig in te zetten voor ShowerPower op Lesbos. Door tegenstand van de Grieken, geweld, Corona en de brand in Moria waren ze noodgedwongen te stoppen in de vorm van directe hulp ter plekke.
Nu schuiven ze op naar een nieuwe vorm op juridisch vlak: ShowerPower Goes to court. Een nieuw tak van sport, saaier door het juridische gebeuren, maar wel heel erg nodig.
Verder ontwikkeld Dinne zich nog steeds op persoonlijk vlak, via een tantrisch onderzoek en retraites.
Droomde je als kind al van een leven zoals dit?
JA is haar antwoord. Ze vertelt hoe ze als kind met haar moeder op de Amsterdamse grachten wandelde langs de stenen trappetjes van de statige grachtenpanden waarin een klein kamertje was waar antiquairs hun pronkstukken etaleerden.
Als 6-7 jarige zei ze tegen haar moeder: ‘Daar wil ik later wonen,’ waarop haar moeder antwoordde, ‘maar dat is toch veel te klein.’
Ze herinnert zich heel goed wat ze daarop zei: ‘Nee hoor, dan leg ik een plank over mijn bed en dan is het een tafel.’
De eerste keer op pad met haar bus dacht ze daaraan, het is precies dat kleine huisje, maar dan op wielen. Ook als ze wel eens ‘van die hippies met een busje’ op een ferry zag tijdens vakanties, dacht ze altijd ‘dat wil ik ook!’
Het enige probleem nu is dat haar lange lover niet in het bed past en ze daarop iets moet verzinnen, hahaha!
Heeft ze haar pot met goud gevonden?
Absoluut en hij is onbetaalbaar! Het is niet in geld uit te drukken hoe vrij ze zich voelt. Natuurlijk kan ze dat gemakkelijk zeggen met haar maandelijkse geld, maar daarvoor heeft ze gewerkt vanaf haar 24e en ze heeft dat dus vooraf helemaal uitgezocht en berekend.
Voor Dinne draait het maar om één ding: in verbinding zijn met mensen op een scharnierpunt in hun leven. Bijvoorbeeld in de rouw. Of bij sterven. Dat is natuurlijk het ultieme scharnierpunt in het leven.
Dat deed ze met de films, maar het gaat haar puur om het maken en om die verbinding. Maken kan in vele vormen en technieken. Ze mist het filmen niet. Ze heeft haar punt gezet, het heeft betekenis gehad en nu in feite nog in de vorm van haar inkomen. Ze leefde ervan, en nu indirect nog.
Al jaren had ze het idee om in een hospice te werken als vrijwilliger. Nu ShowerPower veel minder tijd kost, kan dat. In de eerste lockdown wandelde ze regelmatig langs een hospice, liep er op een dag binnen, meldde zich aan, deed een interne opleiding en geniet nu van het betekenisvolle werk dat ze daar doet
Ja, genieten ja, ze komt er vol energie vandaan. Juist het sterfproces is helemaal ontdaan van alle franje, bij sterven is materie ontdaan van alle betekenis. Het gaat om eten, muziek, lachen, gewoon met elkaar zijn. Simpelweg close contact met mensen. Daar ligt haar grote kracht en betekenis. Dat is wat het leven haar iedere keer weer brengt en leert.
Alles is helemaal goed zo. De ark zou nu een ton meer waard geweest zijn, maar dan had ze de afgelopen jaren geen vrijheid gehad.
Alleen de mooie grote buitenkamer die ze zelf had gebouwd en waar ze de hele zomer in vertoefde en sliep, mist ze wel eens. Als ze denkt aan haar oude plek, denkt ze daaraan. Niet aan de ark of het comfort. Dus nu heeft ze ook bij haar atelier een buitenkamer gemaakt.
Ze besluit met de woorden: ‘Ik heb eigenlijk altijd geweten dat materie en bezit mij geen zekerheid verschaffen, maar eerder onzekerheid brengen. Het gaat alleen maar om menselijk contact.’
Ik herken dat gevoel heel sterk. Spullen zijn een last, als je ze loslaat geeft het bevrijding, opluchting. Bezit geeft veel zorgen en verantwoordelijkheid, dingen waar ik niet blij van word.
Dat geldt zelfs voor spullen met persoonlijke betekenis. De verhalen van mensen of ervaringen die eraan vast hangen, blijven toch wel bij je. Ik heb helaas mijn mooie camper niet meer, maar ik kan elk moment in mijn herinnering de beelden en het gevoel oproepen van al mijn belevenissen met en in mijn busje. Die blijven voor altijd bij me.
Ook voor mij zit het goud in de verbinding met mensen in het moment. Die pure energie laat zich niet vastleggen in materie.
Diepe dank Dinne, om mij dit weer diep te laten voelen in ons gesprek. Zoals ik dit verhaal al begon, op die manier waren Dinne en ik in 2018 al verbonden met elkaar.
Prachtig om nu meer van haar verhaal te kennen en veel verbonden raakvlakken te herkennen.
Voor info en support: www.showerpower.eu