Durven is even je evenwicht verliezen, maar niet durven is uiteindelijk jezelf verliezen.

 

Na wat digitaal geklungel kijken we elkaar eindelijk digitaal in de ogen. Joyce en ik.
Ik ben nieuwsgierig naar wie ze is en heb een vaag gevoel dat ik haar al ken.

Het sleutelwoord: Den Haag. De eerste 30 minuten wisselen we alle plekken, jaren, tijdstippen, straten, banen en gevoelens over deze mooie stad uit die we met elkaar delen. Dat blijken er nogal wat!

We waren tegelijkertijd ambtenaar bij de gemeente Den Haag, en werkten zelfs bij dezelfde dienst. We liepen op dezelfde dagen rond in dezelfde gebouwen van de Sociale Dienst, hebben waarschijnlijk in dezelfde rij gestaan in de kantine en hebben elkaar ongetwijfeld gekruist op de trap.
Onze beider favoriete kroeg is September op de Grote Markt. De kans dat we op hetzelfde tijdstip daar aan de bar hingen en genoten van het uitgaansleven (zucht anno 2021), schatten we in op 100%. Daarom registreren mijn hersencellen haar gezicht als ‘bekend’. Zij heeft dat minder aangezien mijn looks nogal veranderd zijn: van donker halflang en later kort haar, naar mijn huidige grijze millimeters.
We blijken ook nog een gezamenlijk contact te hebben via het pad van persoonlijke ontwikkeling, hoe leuk.
Komisch genoeg heeft dat alles helemaal niets bijgedragen aan het feit dat we hier nu met elkaar spreken. Joyce zag mijn DREAMstory oproep op LinkedIN en dacht JA, leuk, dat past mij wel!

Trouwens, we herinneren ons ook niet hoe en wanneer en via welke weg we daar gelinkt zijn geraakt. Al zal het ongetwijfeld ontstaan zijn via onze gedeelde ambtenaren roots.

Na deze eerste Haagse hernieuwde kennismaking rollen we een ander gedeeld onderwerp in: persoonlijke ontwikkeling.
Allebei hebben we veel gedaan op het vlak van bewust leven, lichaamswerk en verruiming van bewustzijn met onder andere meditatie. Vaak opleidingen waarin spiritueel werk gekoppeld wordt aan het praktische aardse, zodat je bijvoorbeeld na diepgaande momenten van leren en verruiming gewoon lekker gaat dweilen om alles weer te laten indalen.

We lachen om zoveel herkenning in gevoel en ervaring. Joyce vertelt ook dat ze het op een dag genoeg vond en stopte met alle actieve trajecten. Het voelde rond. Alles wat ze leerde, zit nu in haar. Het geeft haar een allesomvattende kleur van kijken naar de wereld en haar leven, en het heeft haar veel vrijer en helderder gemaakt.

Zo herkennen we ook veel voor wat betreft het werken bij de gemeente.

Ik vertel haar hoe ik in 2010 overspannen raakte en van de ene op de andere dag klaar was met gemeenteambtenaar zijn. Ik had jarenlang veel leuke dingen gedaan, kansen gekregen, veel geleerd, maar ineens voelde die vaste baan als een blok aan mijn been.
In 2011 stapte ik op en realiseerde mijn droomreis. Niet dat die beslissing of die reis mijn leven daarna tot één grote mooie droom maakte, natuurlijk lost vertrekken niet alles op. Ook destijds kreeg ik wel eens die reactie. Is het niet ‘gewoon een vlucht?’Je kunt wel vertrekken, maar wat dan?

Joyce moet lachen. Ook zij herkent deze ‘aanklacht’ van mensen die zelf juist eerder gewoon bang zijn om stappen te nemen. Dat riekt naar een calvinistische truttigheid om je hier te houden, of hier te blijven.

“Weg willen is niet perse een vlucht, het kan ook gewoon een verlangen zijn. Bovendien, wat is vluchten en is dat geen psychologie van de koude grond? Ik weet niet hoe het leven werkt. En wat is er soms mis met vluchten? Het kan ook gewoon heel lekker zijn om weg te gaan.”

 

Joyce heeft een zeer vergelijkbare ervaring. Ook zij had een soort van burn-out en wist dat ze het anders wilde. Ze was niet meer gelukkig, ging slecht slapen, lag lang wakker na te denken. Ze vroeg zich af hoe ze meer rust, slaap, stilte en donker kon vinden.

Ze besloot de stad te verlaten. Nu woont het merendeel van haar tijd in Oostvoorne, bij Brielle. Al heeft ze haar Haagse huis nog en is ze regelmatig in Den Haag voor werk. Die keuze om te vertrekken was echt een experiment, maar vanaf de eerste dag voelt ze zich heerlijk op deze plek.

Ze vertelt met een grote glimlach hoe ze droomde over het gevoel van vrijheid, ruimte en in de natuur zijn. Een gevoel dat haar jeugd kenmerkt. Tot haar 18e bracht ze alle vakanties en vele weekenden door op de camping van Duinrell en was er heel gelukkig. Ze groeide er praktisch op en leerde er zelfs lopen! Het was een heel eenvoudige camping – heel anders dan nu.

Dat gevoel van kaplaarzen aan, haar in een knoetje, een oude spijkerbroer en een trui aan…dat zocht ze opnieuw, dus haar gedachte was: een caravan. Daar is het stil, rustig en donker.

Rondom Den Haag bleek alles veel te duur, maar op een dag dat ze Marktplaats afstruinde, viel haar oog op een advertentie waarin een stacaravan gratis werd aangeboden. Ze belde direct. Het stageld bleek al betaald, de 70-jarige eigenaresse stond op een wachtlijst voor een open hart operatie, kreeg stress van de caravan en wilde er snel vanaf.
Joyce stapte in haar auto en reed er onmiddellijk heen. Het was januari, nat en koud, maar het voelde goed. Ze dacht ‘wat kan me gebeuren, dat gaan we gewoon doen, dat komt goed!’
Natuurlijk bleek er van alles aan de hand te zijn. Het water was bijvoorbeeld niet goed afgesloten voor de winter met als gevolg gesprongen leidingen en spontane fonteinen binnen in de caravan toen ze de hoofdkraan opendraaide. Maar dat viel allemaal te fixen, en dat deed Joyce.

Het was er heerlijk. Volop natuur, stilte, vogels, donker in de nacht. In no time sliep Joyce weer goed, ze ‘kon zichzelf gewoon weer voelen’. Ze is iemand die iets nieuws probeert en dan kijkt of het werkt en voor haar klopt. Dit experiment was meer dan geslaagd, hier wilde ze meer van.

Uiteindelijk kocht ze drie jaar geleden een lief wit stenen vakantiehuisje op een park in de buurt van de eerste camping. Hier kan ze langduriger verblijven, dat is prettig, want dat geeft alle vrijheid. Ze is dus meer en meer in haar kleine huisje, en minder en minder in Den Haag waar ze een tophuis heeft. Prachtig verbouwd met alle comfort en ruimte, maar ze is liever in haar eenvoudige huisje. De stad met alle stenen, herrie en verkeer benauwt haar.

“Zelfs met de deuren dicht heb ik hier het gevoel dat ik buiten zit, heerlijk.”

Ze is er zoveel mogelijk, en als ze er in de winterperiode enkele weken formeel niet mag zijn, gaat ze lekker op reis. In 2019 was ze zes weken op Bali…helemaal goed!
Dat zijn de grote voordelen van zelfstandige zijn. Natuurlijk ook omdat ze geen kinderen heeft, dat beseft ze heel goed.
Ze vertelt me dat ze nog nooit zo stabiel is geweest in haar leven als nu. Juist zo vrij als zelfstandige, juist op een plek waar ze niet permanent kan wonen.

Dat vind ik echt heel erg gaaf om te horen. Hoe iemand volkomen vrij en zonder financiële zekerheid juist zoveel rust en stabiliteit ervaart.

 

Joyce weet niet of het nu echt een burn-out was, maar de signalen die ze kreeg door het slechte slapen vertelden haar dat ze leefde op een manier waarop ze eigenlijk niet wilde leven. Het voelde alsof ze ziek werd van haar leefwijze.

Ze gaf communicatie trainingen, agressiebeheersing en gesprekstechnieken aan collega’s van de Sociale Dienst, en deed dat lang tijd met volle overgave en veel plezier. Maar ze merkte dat de koek langzamerhand op was.
Ze omschrijft hoe ze zich in een organisatie aanpast, niet als een slachtoffer, maar als iemand die continu rekening houdt met anderen, met alle omgangsvormen en regels, alle gevoeligheden.

Anderhalf jaar twijfelde ze over de stap om zelfstandige te worden. Haar grote droom! Het was heel spannend, maar ze wist dat ze vrij moest zijn, ze wilde zelf beslissen over haar werk, over haar tijd, over haar methode, over haar hele leven.
Ze houdt erg van financiële zekerheid en veiligheid, maar ze wist eigenlijk al die tijd ‘dat het moest gebeuren.’ En dat het de juiste stap zou zijn, de enige weg ook, maar ze vroeg zich lang af: durf ik het echt? Mede dankzij de support van haar beste vriend groeide haar zelfvertrouwen en zag ze dat ze de wereld veel te bieden heeft.

Het druiste in tegen haar opvoeding. Haar vader was zijn hele werkzame leven in dienst bij de gemeente Den Haag als boomchirurg, haar moeder deed onder andere receptiewerk bij de jeugdtandzorg. Helemaal geen ondernemersfamilie dus. Het credo was het tegenovergestelde: heel vast, veilig, geen risico’s nemen.
Lang voelde voor Joyce het vanzelfsprekende pad van een vaste baan als de enige optie. Ze was lang gelukkig in dit boxje, maar toch ook niet. Ze heeft veel geleerd en veel kansen gekregen om zich te ontplooien bij de gemeente in die vaste baan, maar ook een prettige ruime box kan gaan wringen. Ze zocht nieuwe uitdagingen op nieuwe plekken, en helemaal op haar eigen manier.

Uiteindelijk voelde het als nu of nooit. Ze waagde de stap en ze moet er nu zelf hartelijk om lachen hoe ze eigenlijk sindsdien nooit meer één seconde zorgen over geld heeft gehad. Terwijl ze daar juist van te voren zo over twijfelde.

 

De vraag die in the end alles in beweging zette voor Joyce was:

“Hoe wil ik in het leven staan? Hoe wil ik leven?”

Haar antwoord is heel simpel: enthousiast, vrolijk, positief, met zin in mooi werk. En het antwoord lag op dat moment buiten de gemeente: nieuw werk en een ander vrijer leven.

Deze vraag stelt ze zichzelf nog steeds bij elke nieuwe sprong in het diepe: hoe wil ik leven?

Als ze voelt dat ze dingen niet doet vanwege angst, kan ze zichzelf niet meer in de spiegel aankijken. Dat wil ze niet en gaat het dan juist wel aan.
In haar beleving doet ze dus veel enge dingen. Zo gaf ze vorige week een internationale workshop in het Engels, terwijl haar Engels niet super goed is. Maar het moest toch, al vond ze het eng en dacht ze eerst nog help waarom doe ik dit?
Haar redenatie is simpel: ‘als je door angst dingen niet (meer) doet, is het het einde en eindig je als een muisje op de bank.’

Als kind ging ze enge dingen eerder uit de weg, maar twaalf jaar persoonlijke ontwikkeling heeft geholpen. Al haar geld en vakantietijd heeft ze daar in gestopt (een goed verdienmodel constateert ze lachend).
Het bewustzijn van hoe ze wil leven en welke keuzes ze maakt, komt daarvandaan. Ze voelde zich van jongs af aan erg in een box zitten, al zal wie haar kent dat misschien niet zien.
Ze reisde veel alleen als vrouw, bijvoorbeeld naar Syrië, Libanon, Jordanië. Ze heeft altijd gedaan wat ze zelf wilde, en toch had ze altijd het gevoel dat ze zich aanpaste.

Ondertussen herkent ze dat gevoel als het opspeelt. Het gebeurt als ze zichzelf van iets gaat proberen overtuigen. Woorden als ‘het is beter om dat en dat te doen’ klinken dan in haar hoofd.
Dat is een signaal: “Ik ben mezelf aan het overtuigen om iets wel of niet te doen. Kappen nu, dat is niet de route. Ik weet precies wat ik wel wil, dus dat ga ik doen.”

Het eeuwige gevoel van het anders en beter moeten doen veroorzaakte jarenlang veel onrust in haar. Die onrust was de grote reden om zoveel dingen te doen op het vlak van persoonlijke ontwikkeling.
Op een zeker moment tijdens een 10-daagse stilte retraite dacht ze ineens out of the blue:
“Het is helemaal goed. Wat zit ik hier te doen en te verbeteren? Het kan niet anders dan goed zijn met mij, anders zou ik hier niet zijn op deze wereld.”

Niet vanuit een religieus gevoel, maar iets sterks in haarzelf. Haar moeder was nog maar net overleden met 70 jaar. Joyce was 48 en dacht:

“Stel je voor dat ik nog maar 17 jaar heb, en dat ik in die tijd precies ga doen wat ik wil, wat zou er dan gebeuren? En waarschijnlijk heb ik meer jaren.”

In die vraag zit een grote eenvoud en daar houdt ze van. Ze wil het simpel houden, want het complexe overtuigen in haar hoofd van wat goed is of zou zijn, voelt als de weg naar ziek worden. Zodra haar hoofd gaat overtuigen, probeert ze juist te luisteren en te voelen van wat ze echt wil. Bijvoorbeeld de overtuiging is het niet beter om toch meer in Den Haag te zijn in dat mooie huis daar? Dan kan ze denken, ja dat zal wel, maar ik wil hier zijn.

Ze is ook bereid om ‘de consequenties te dragen’, maar gek genoeg is haar ervaring dat die er niet zijn. Heel interessant, want vanuit onze boxje zijn we daar vaak bang voor. Dat mensen niet meer van je houden, of boos worden of zo als we andere keuzes maken.
Natuurlijk snappen mensen soms niet wat ze hier in dat huisje doet. Dan zegt ze met een grote glimlach dat ze hier heerlijk gelukkig zit te wezen.

Het gaat over dat soort kleine dingen. Niet dat ze nu als een asociaal iemand leeft en bijvoorbeeld niet meer naar verjaardagen gaat of helemaal niets meer doet waar ze misschien minder of geen zin in heeft. Maar het is wel haar ijkpunt: zodra dat hoofd gaat overtuigen, is dat een signaal om anders te luisteren. Dat is een enorme switch geweest.

Zeker ook in haar werk als zelfstandige. Joyce is vrij om te kiezen welke opdrachten ze doet en dat is echt hoe ze het wil. Ze doet alleen dat waar ze in gelooft, opdrachten waarvan ze weet dat ze goed matchen met haar.
Als ze niet enthousiast is over de organisatie en de opdracht, dan is zij niet de beste trainer om het te doen. Ze moet denken ‘mooi, gaaf, dat wil ik doen!’ En als ze er in gelooft, is ze de beste die je kunt vinden!

 

Die hele switch gaat over simpel leven.

Het moet simpel zijn voor Joyce. In het begin was dat soms schakelen en afwegen, maar tegenwoordig weet ze het eigenlijk meteen.
Ze heeft ook geen drang om iemand wat uit te leggen, maar als men haar drijfveren wil weten, vertelt ze deze met alle liefde.
Dat is wat haar betreft het oude box denken, dat je alles moet uitleggen, maar dat is onzin. Mensen leven hun eigen leven, zijn vooral met zichzelf bezig, niet met jou.

Ik vraag haar naar haar visie op haar werk. Heeft ze een missie?

Ze leidt professionals op in communicatie trainingen. In de loop van de jaren heeft ze heel wat pijnlijke dingen gezien op het vlak van menselijke interactie tussen professionals en cliënten. Dingen waarvan ze dacht, zo mag je niet met mensen omgaan.

Haar missie is dat iedereen rechtvaardig bejegend wordt. In haar trainingen ligt de focus op anderen menswaardig, gelijkwaardig en eerlijk te benaderen. Dat gaat het Joyce echt om.
Ze gebruikt een methodiek van motiverende gespreksvoering, waarbij gedragsverandering vanuit gelijkwaardigheid en acceptatie centraal staat.
Het gaat namelijk ook over de basishouding van de vragensteller (de professional). Als deze niet open is, kun je helemaal geen open vragen stellen.

Het is essentieel om oordeelloos en open te zijn. In de methodiek zit wat dat betreft bijna een boeddhistische basishouding naar mensen. Dat is voor Joyce een levenshouding.
Joyce beaamt dat dat best een kunst is bij het uitvoeren van regels, of als er resultaten moeten worden gehaald. Toch is het belangrijk, vindt zij, om altijd naast die persoon te gaan staan, kijken wat de beste keuze is, en of een boete niet averechts werkt.

Het is voor haar klanten – de professionals – ook zeker confronterend. Zij hebben (zelf)reflectie of een open houding soms niet geleerd tijdens een opleiding, of staan misschien wel onder druk van een manager.
Maar Joyce respecteert altijd het niveau waarop zij zitten en redeneert vanuit daar wat voor hen de volgende stap kan zijn. En ze laat het zien en ervaren, practise what you preach. Zo kan ze verschillend gedrag en perspectief laten zien in het benaderen van iemand, en de verschillende effecten daarvan.
Op die manier van modelling leer je het meest. Ze leeft haar methodiek voor. Wat ze zegt, wat ze doet, dat ervaart de deelnemer en voelt letterlijk het effect op of in zichzelf. Vervolgens daar naar kijken. Benoemen van wat er gebeurde, wat zij als trainer deed, wat het deed met de deelnemer, zowel als mens als professional. Dat is echt haar manier van opleiden en trainen.

Dat doet ze met heel veel plezier. Veelal bij non-profit organisaties, zoals gemeentes, de voedselbank, en ook nog steeds in de re-integratie sector. Dat blijft ze leuk vinden. En als ingehuurde trainer heb je meer vrijheid en ruimte.

De professionals die zij opleidt en leert kijken naar dat menselijke contact, hebben daarmee in hun werk weer effect op hun individuele cliënten. Dat is betekenisvol. Dat is effect van mens op mens op mens op mens enzovoort.
Dat geeft haar als mens diepe voldoening. Heel eenvoudig. Daarom klopt ook dat simpele huisje. Het gaat niet over veel en groot en belangrijk. Het gaat om invloed in het hier en nu.
Het sterke gevoel waarmee ze dit zegt, straalt van haar gezicht af.

Ik stuiter ervan op mijn stoel. Dit is zo ontzettend waar ik in geloof! Een ripple effect van mens tot mens. Het verschil maken op menselijk niveau. Dat lijkt klein, maar omvat meer grootsheid en diepte dan wat dan ook.
In de ontmoeting van mens tot mens zit de hele wereld.

Bij Joyce is dit kraakhelder. Zij leeft het niet alleen voor als trainer, maar ook als mens in hoe zij zelf leeft. Alles klopt.

Dus ik kan wel zeggen dat jij jouw pot met goud hebt gevonden?

Glunderend kijkt ze me aan en zegt hoe gelukkig ze is. Ze vindt haar goud in de rust, in de eenvoud en in haar drive om te doen waar ze blij van wordt. Ze kiest ervoor om alleen nog maar te werken met mensen die leuk en goed zijn. Voor het eerst in haar leven hoeft het niet meer anders. Ze doet van alles, ze blijft leren en zich ontwikkelen, maar de onrust van ‘het is niet goed genoeg en het moet anders’ is weg.

Ze is nu 55, geen idee hoe je dan zou ‘moeten leven’. Veel mensen zijn dan misschien al bezig met bijna klaar en uitrollen naar de uitgang. Joyce niet hoor.

“Ik ben echt een live trainer, maar de huidige pandemie heeft mij gedwongen om online te gaan trainen. Ik heb me daar urenlang in verdiept. Hoe ga ik dat doen, hoe doen anderen het? Ik heb het mezelf geleerd en nu train ik zelfs andere trainers hoe ze goede online trainingen kunnen geven. Voorheen durfde ik amper een filmpje af te spelen in een training, nu leer ik anderen hoe je het energiek kunt houden en hoe je leuke onderhoudende online werkvormen gebruikt.
Dat is wie ik ben. Laatst zei iemand tegen me ‘ik ben al 55, ik vind het zo moeilijk om nieuwe dingen te leren’, dan denk ik echt HUH?!!
Ik wil juist mezelf blijven ontwikkelen, net zo lang leren tot ik iets kan. Online is de toekomst, ook voor mijn vak. Als ik dit niet doe, ben ik toch gewoon klaar? Wat doe ik dan met mijn leven?”

Durven is even je evenwicht verliezen, maar niet durven is uiteindelijk jezelf verliezen.

Deze quote van Kirkegaard is haar motto.

Prachtig! Heb je nog meer dromen?

Lachend vertelt ze dat ze sinds 1,5 jaar een nieuwe liefde heeft en dat ze door hem een hondenliefhebber is geworden. Dus een hondje is een toekomstwens.
En wie weet ook nog een boerderijtje met wat huisjes op het erf, net als zovele anderen.

“Eigenlijk is het goed zo. Ik ben volledig vrij en zo leef ik ook. Ik doe precies wat ik wil. Dus het is helemaal goed.
Tegelijkertijd bouw ik aan mijn bedrijf, maar dat is constant leren. Soms denk ik wel eens het moet beter, anders, moet ik een samenwerkingsverband aangaan? Maar ik wil echt mijn volledige vrijheid behouden. Alles wat ik doe, moet daarin passen. Soms is dat lastig, maar als ik goed luister vanbinnen eigenlijk niet. Daar zijn de antwoorden heel simpel.”

 

Wat een heerlijke ontmoeting was dit! We sluiten af met de afspraak om zeker een keertje live elkaar te treffen.

Dank Joyce voor je openhartigheid en het delen van jouw DREAMstory!

Meer info over Joyce vind je op www.joycebakker.nl