‘Ik hou niet van visitekaartjes, ik BEN mijn visitekaartje.’

Tegenover mij zit een vrouw met een open warme blik die recht bij me naar binnen kijkt. Dat viel me al op eind 2019 toen we elkaar voor het eerst ontmoetten op een rouwbeurs in Schagen. Allebei waren we daar een vreemde eend in de bijt, maar ook geboeid door de wereld van afscheid en de dood, en vooral hoe prettig en open daarover werd gesproken op de beurs. Weg van taboesfeer of moeilijkdoenerij.
Precies dat deelden we toen, precies zo schuiven we dit gesprek in. Allebei open en nieuwsgierig naar de ander.

 

De gesprekken voor deze blogserie zijn telkens een avontuur, and I love it! Ik spring erin met een paar vragen en gaandeweg ontspint zich de kern van het verhaal.

Ester lacht haar grote lach: “Exact zo werk ik ook. Ik ben gewoon heel nieuwsgierig en start met vragen als Wat doet het met je, hoe ervaar je het, waar loop je tegenaan? en dan gaat eigenlijk het lijf spreken.”

Dat is duidelijk te zien. Ester kijkt, zoals ik al zei, met een blik dwars door haar en mijn scherm heen recht naar binnen bij me. Zo ontzettend aanwezig in de verbinding. Bijzonder, maar ook intens en bij momenten ongemakkelijk. Je kunt niets verbergen voor haar, ze ziet je en voelt direct de kern van wie je bent als persoon.

Ze heeft een natuurlijke interesse in de mens. Dat is gewoon wie ze is, al die vragen komen gewoon in haar naar boven. Ze schrijft veel, ook over zichzelf. Mensen waarderen dat zeer, zeggen haar dat ook.
“Ik laat mijn mens-zijn zien, dat ik ook worstel met het leven of in mijn bedrijf. Dat ik worstel als alleenstaande moeder of over een nieuwe liefde die zich maar niet aankondigt.”

Ik denk direct JA, dat doe ik ook, en dat vind ik heerlijk. Het is de kern van wat ik doe met het boosten van ondernemersverhalen, met het maken van een afscheidsverhaal, maar ook met mijn eigen werk. Alles gaat over het laten zien van de kern van wie je bent als mens.

Zij zegt dat ze een JA voelde bij mijn oproep, misschien ook omdat ze zelf momenteel een boek schrijft over haar verhaal met de titel Ik blijf bij mij.

Haar werk hangt eigenlijk in het luchtledige. (In mij komt juist het woord lucht-VOLLE op..)
Het is energie, het heeft geen naam, het is gewoon, en dat is ook waartoe ze juist uitnodigt. Je lijf en je leven, daar doe je het mee. Ze kan niet zoveel met vorige levens, die zitten allicht in je systeem, maar lachend zegt ze dat ze echt genoeg heeft aan dit leven, daar heeft ze haar handen al aan vol. Ze blijft graag in het hier en NU, voor zichzelf, maar ook met klanten.

 

Hoe ben je hier gekomen, welke omwenteling heb je gemaakt?

Twaalf jaar geleden nam haar leven een drastische wending. Haar man nam plotsklaps afscheid van haar na 22 jaar huwelijk, van de ene op de andere dag was ze een alleenstaande moeder van twee kleine dochters. Op dat moment woonden ze in de V.S., maar Ester besloot om zo snel mogelijk terug te keren naar Nederland. Meteen helemaal los!
Een grote innerlijke drive ging in haar AAN, alsof ze al die jaren uit had gestaan. Die drive is sindsdien nooit meer verdwenen, al was het eerst meer een bewijsdrang die riep ‘mij krijg je niet klein!’. Ze was haar man naar de VS gevolgd, had alles opgegeven vanuit een dienstbare levenshouding die ze tot dan had.

BUT NO MORE, vanaf die dag is haar weg van persoonlijke ontwikkeling echt begonnen met de vragen: wie ben ik, wat wil ik echt, als mijn leven zo overhoop ligt, waar word ik echt blij van? Ze was niet blij op dat moment, maar voelde dat het er nu uit mocht komen, dat zij zelf tevoorschijn mocht komen. Ze wist niet hoe, maar is gewoon begonnen.

Leidinggevende in de zorg wilde ze absoluut niet meer. Als sportmasseur vond ze binnen een week terug in Nederland een baan in een sportschool in Schagen. Ze heeft alles aangepakt wat er op haar pad kwam.
Ze verloor zich o.a. in sporten en veel werken, ook om de pijn te verzachten. Uiteindelijk leverde dat enkele jaren later een burn out op, waarin ze zich afvroeg of ze de rest van haar leven op die spinningfiets wilde blijven zitten.

Daarom besloot ze in 2011 te gaan studeren. Als alleenstaande moeder met fulltime baan begon ze aan de 4-jarige opleiding tot holistisch massagetherapeut in Utrecht. Het was een hele drukke intense periode, maar ze wilde absoluut financieel volledig onafhankelijk blijven. Weer die grote bewijsdrang en die drive…

Ze kwam helemaal thuis op de opleiding, leerde de taal spreken van het lichaam en van de wijsheid die daar in zit. Ze begreep ineens waar haar innerlijke drive vandaan kwam.
In 2014 studeerde ze af en dacht ‘wat nu?’, waarop ze een jaar lang als holistisch masseur door de kop van Noord-Holland zwierf om overal te proeven. Lachend zegt ze dat zelfs de krant ooit schreef over haar nomadenbestaan.
Het leven ontdekken en ontdekken wat ze wilde met haar titel van therapeut, daar ging het om. Ervaren en leren, wat kan ik nu, wat wil ik? Wat voor therapeut wilde ze zijn?

Ze wist heel zeker dat ze niet met zorgverzekeraars of beroepsverenigingen wilde werken, ze wilde zich niet laten leiden door de angst dat mensen niet voor haar zouden kiezen omdat ze niet vergoed wordt. Die doelgroep past haar niet, Ester wil helemaal vrij zijn in haar bedrijf en in haar aanpak & methodes. Ook haar klanten moeten die vrij keuze kunnen en willen maken.
Net zoals zij helemaal los en vrij wil zijn van alles en iedereen. Dat alleen doen is juist heel erg belangrijk voor haar.

Eerst had ze nog de basis in de sportschool en werkte na haar zwerftocht een tijdje thuis met haar massagetafel. Terug naar de basis in haarzelf, waarbij klanten voor haar komen en niet voor een locatie waar zij werkt. En zeker nu ze haar eigen plek heeft, is dat nog sterker. Mensen komen naar haar toe, omdat ze iets vinden in haar.
Eerst identificeerde ze zich erg met de titel therapeut, nu is ze gewoon Ester. Heel vrij.

Vijf jaar geleden maakte ze de grote stap naar echt op eigen benen staan. De sportschool kreeg een nieuwe eigenaar waarmee het niet meer klikte. De bezieling was weg, terwijl zij juist zo enorm in verbinding was met zichzelf.
Haar drive riep dat ze weg moest, al vond ze dat ook doodeng als alleenstaande moeder. Hoe moest dat? Maar ze dacht gewoon ‘Fuck it, ik ga het gewoon doen!’

Ze vond het pand waarin ze nu met haar Huis zit, maar het was duur. Op dat moment besefte ze dat ze als een werkgever moest gaan denken en niet langer als een werknemer, omdat die mindset haar tegenhield. Ze ging ‘gewoon zorgen dat het lukt’.
Aan de makelaar vroeg ze of ze haar een start wilde gunnen door een lagere huur in het eerste jaar, en dat lukte dus!
Zonder eigen geld begon haar avontuur en ze raapte al haar moed bijeen om met rode vlekken in de nek aan te kloppen bij een vriend die haar ooit had gezegd dat ze altijd bij hem terecht kon als ze iets nodig had. Puur omdat hij in haar geloofde. Zijn eerste reactie was ‘hoeveel heb je nodig?’

Ester vertelt hoe ongelooflijk fijn het was dat er een aantal mensen in haar omgeving waren die in haar geloofden – en geloven – en juist zeiden: ‘Ester ga maar, vlieg maar, de wereld zit op jou te wachten, waarom zie je het zelf nog niet?’
Een vriendin zei na het schrijven van haar ontslagbrief aan de sportschool ‘druk op verzenden!’.

Toen was ze echt los. Heel erg spannend. Ook voor haar ouders die zich afvroegen waar ze aan begon. Ester wist dat het goed zou komen en zei laat me maar gaan. Haar innerlijke kompas was en is groot sinds haar scheiding. Ze weet dat ze mag gaan en mag vertrouwen.

Vandaag de dag is ze nog altijd dankbaar voor dat vertrouwen in zichzelf. Voor haar besluit om te starten zonder plan onder haar eigen naam, vanuit het vertrouwen dat het helemaal van binnenuit mocht ontstaan.
Dat is precies wat ze doet met haar klanten: veel ruimte geven om het te laten ontstaan en daarmee telkens weer verbinden. Niet vanuit je hoofd, maar vanuit andere lagen.

Ondertussen begrijpt ze ook waarom in Schagen. Ze is hier een pionier tussen de nuchtere mensen van Noord-Holland. De mensen hier mogen verzachten, het licht mag hier gaan branden. Het mag hier ontstaan, op de plek waar haar eigen roots liggen.
Ze voelt zich hier thuis, ze is hier thuis, ze komt thuis in haar Huis van Aandacht.

Die naam kwam overigens pas later, toen ze na een jaar ineens weer veel thuis zat vanwege haar depressieve dochter. Dat was heel heftig, maar Ester bezit de gave om een negatieve situatie om te draaien tot iets positiefs. Het gaf haar de kans om ook weer zelf naar binnen te keren op zoek naar een naam voor haar bedrijf.
Zo werd ‘Het Huis van Aandacht’ in haar schoot geworpen.

Hoe mooi hoe ze die naam ontving op het moment dat haar eigen huis en dochter volle aandacht behoefden!

 

Voor Ester gaat het allemaal om het principe dat wat er zich in de buitenwereld afspeelt, reflecteert wat er in je binnenwereld aanwezig is. Mensen komen naar haar Huis om dat te ervaren, daar naar te kijken. Je lichaam is ook je huis. Ben je bewoond, of sta je vanaf buiten te kijken naar je lijf? Of zit je erin gevangen?

Haar dienstbaarheid is niet meer aan iemand, maar ze is voortaan dienstbaar aan het ZIJN. Daarin kan zij ondersteunen. En natuurlijk geeft dat haar ook heel veel, ze wordt heel blij van de impact die zij heeft met wie ze is en wat ze doet.

De lockdowns in Corona-tijd zijn frustrerend, maar met haar ondernemende creatieve geest doet ze nu dingen buiten. Het bos in. De natuur omarmt en verstilt ook, en oordeelt niet. Soms laat ze haar klanten rondsjouwen met rugzakken vol bakstenen. Ga maar eens slepen met dat gewicht op je rug, ga dat verleden maar eens voelen.
En voel wat het met je doet als je die stenen los laat. Voel hoe spannend dat is, want wie ben je nog zonder je verleden, zonder dat eeuwige verhaal? Wie ben je zonder je trauma? Waarachter kun je je dan nog verschuilen?
Dat is wat ze doet, dat is haar grootste kracht. Ze maakt het inzichtelijk maar ook fysiek tastbaar.

Grappig genoeg heeft ze dat meebewegen juist van haar ouders geleerd. Niet als ondernemer, maar ze hebben haar wel geleerd om simpel te denken: ga maar gewoon doen. Als het ene niet kan, verzin dan iets anders. Je hebt handen en voeten, je kan met alles geld verdienen. Dat kan ze nu omzetten door buiten te werken, en ze schrijft nu vele uren aan haar boek.

Ze probeert het voor te leven. Het Huis van Aandacht is een vergroting van wie zij is.
“Ik geloof erg in het voorbeeld laten zien als mens, niet als perfectie, maar juist de worstelingen. Dat geldt ook voor mij, ook ik kan me niet meer verschuilen achter mijn pijn. Ik heb een eetverslaving gehad, een seksverslaving, een sportverslaving, dat zit ook allemaal in mij. Ik ben geen perfecte ondernemer die het allemaal weet. Ik weet niet wat werkt voor jou. Ook met de dingen die ik schrijf en vertel hoop ik te inspireren, je kunt er wat uithalen, MAAR volg vooral je eigen koers!”

Het uitgangspunt is heel helder: als zij openheid en kwetsbaarheid van haar klanten vraagt, moet zij dat zelf ook laten zien. Alleen dan is er puurheid.

Eenmaal binnen in het Huis ga je nooit meer weg. Het blijft een thuis voor haar klanten. Ze heeft zo haar eigen manier van klantenbinding & marketing en houdt niet van de standaard netwerk manieren. Ze zat ooit bij Femtobusiness, maar voelde te weinig verbinding, al ontmoette ze toffe mensen. Ze doet de dingen her way.
Één keer per jaar organiseert ze een Huisfeest voor al haar klanten. Iedereen is welkom om te komen en elkaar te ontmoeten. Dit jaar is het lustrum!
Haar klanten vertellen met hun ervaringen wie zij is en wat zij betekent. Dat is de manier waarop ze gevonden wil worden.
“Ik hou niet van visitekaartjes, ik BEN mijn visitekaartje.”

Soms is het uitdagend om die eigen route te volgen, maar voor Ester is het normaal. Ze heeft nog nooit gedacht aan opgeven. Wel liet ze zich verleiden tot een opleiding met een businesscoach, maar die leerde haar niks nieuws en pushte haar juist naar het standaard stramien van social media.
Daarmee is ze weer gestopt na een tijdje, het bracht haar niets. In elk geval geen klanten. Wel deelt ze haar blogs met een besloten Whatsapp groep van geïnteresseerden. Alleen zij deelt hierin. En LinkedIn heeft ze voor het overzicht van haar opleidingen, omdat ze dat zo lelijk en niet passend op haar website vindt.

 

Terwijl ik naar haar luister denk ik WAUW! Ze deed en doet zoveel uit zichzelf. Haar ondernemersverhaal staat bol van de inspirerende kennis & mindset die zoveel businesscoaches teachen. Bij ester zit het gewoon allemaal al in haar, wat gaaf!

Zelf ben ik ook erg bezig met het loslaten van conventies over mijn werk en mijn communicatie. Zo vind ik deze long read DREAMstories een must. Ik weiger een verhaal als dit in te korten tot een standaard verhaal of grootte, omdat dat beter zou passen op socials bijvoorbeeld. Natuurlijk kan ik dat, maar ik WIL dat simpelweg niet. Ik wil dat je als lezer een moment de tijd neemt. Met aandacht voor het verhaal van een ander boeiend mens, en daarmee ook aandacht aan jezelf geeft. Jezelf dat moment van rust en oprechtheid gunt.

Net zoals een ‘gewone baan’ mij niet meer past, passen alleen maar snelle, korte teksten mij niet. En zelfs in kort en vluchtig zoek ik altijd naar oprechte menselijkheid. Zonder precies te weten wat en hoe of wanneer, deze drive in mij komt steeds meer naar buiten. Mijn drijfveer om de verhalen te vertellen van wie mensen echt zijn, wordt steeds groter.

 

We kijken elkaar aan via het scherm en voelen de energie heen en weer stromen.

Ze vertelt hoe haar moeder niets begreep van haar werk, maar heel betrokken was. Ze wilde het begrijpen, maar haar werk is om te ervaren, niet begrijpen. Ze overleed in mei 2020 en heeft het succes van Ester’s grote stap nog meegemaakt. Heel fijn.

Als vrouw je eigen weg bewandelen zit van nature heel sterk in Ester. Ze kan dít zeggen en dát doen, op een eigen-wijze creatief haar weg gaan. Soms doen wat er verwacht wordt, bijvoorbeeld in een studie of nu tijdens de crisis, maar ondertussen haar eigen route gaan.
Niet in weerstand of verzet, juist in rust en eigen creativiteit. Geen rebel, wel een pionier.

Tja, rebellen plaveien soms de weg, maar betalen wel vaak met hun eigen kop…

In haar huwelijk duurde dat aanpassen heel lang, maar in de crisis van de scheiding werd ze dermate uitgedaagd dat ze helemaal in kracht is gekomen. Ze koestert fijne herinneringen aan de tijd samen met haar man, maar haar eigen leven leiden nu is helemaal prima. Rancune kent ze niet, dat hoort niet bij haar.

Haar eigen hart volledig openen in vertrouwen voor een nieuwe liefde is een ander verhaal. Daar komt haar eigen menselijke worsteling om de hoek kijken. Dat zou trouwens alleen maar kunnen met iemand die haar neemt zoals ze is, met het leven van nu. Wat ze heeft opgebouwd, laat ze zich niet meer afnemen door een ander.
Haar bedrijf is wie ze is, het is deel van haar. Het is ontstaan uit haar kern, gegroeid tot wat het nu is, en nu door Corona staat het even stil, maar dat geeft ook ruimte voor reflectie naar binnen. Ester stelt zichzelf steeds opnieuw de vraag: ‘Werk ik nog met de mensen met wie ik wil werken? Komen de juiste mensen binnen?’ De thema’s in haar leven reflecteren ook in de mensen die in het Huis komen, zo buiten zo binnen.

 

Heeft ze haar pot met goud gevonden? Heeft ze nog dromen?

Ja en ja! Ester droomt van een groot Huis van Aandacht aan de rand van Schagen met een biologische tuin. Een plek waar mensen komen om te zijn.
Het Huis als een overkoepelend orgaan met diverse diensten die maken en aanraken vanuit puurheid, zuiverheid en vooral volwassenheid.

Dat gaat over een ander wezenlijk te kunnen ontmoeten. Dat is waar het onderdeel het Huis van Tantra voor staat. Zoveel mensen hebben daar alleen een ééndimensionaal beeld van, de westerse seksuele blik op tantra. Zo jammer. Daar is ze niet van.
Tantra is een levensvisie, Ester leeft vanuit tantra. De basis van tantra is bewustzijn, en daarin ondersteunt zij mensen.

‘Tantra is jezelf leren kennen in de pijn van het leven en daarin leren ontspannen.
Je verlangt bijvoorbeeld naar liefde, maar krijgt het niet en dat doet pijn. Daar mee leren zijn, dat is tantra.’

Ja, reageer ik. Tantra is juist zo spiritueel. Bewustwording en expansie in het contact met de wereld, veel moeilijker dan in je eentje boven op een berg verlicht zitten wezen.

Ester werkt veel met mannen, ze snapt ze, dat was al in haar spinning tijd zo. Misschien heeft het iets van doen met haar eigen ruimschoots aanwezige mannelijke energie, al is ze goed in contact met haar vrouwelijke energie, maar het zij zo.
“Het is zo mooi om te werken met aanraking bij mannen,” zegt ze, “Er is zoveel onbegrip, veel niet geuite en ingehouden communicatie tussen mannen en vrouwen. Veel mannen die bij mij in het Huis komen, worden niet meer aangeraakt, maar ook zij zoeken verbinding, liefde, contact, geborgenheid en aanraking.”

En sinds enige tijd werkt ze onder de noemer Samen begint bij jou ook met echtparen, ieder vanuit hun eigen deel.
Vanuit dat perspectief kijkt ze ook terug naar haar eigen huwelijk en hoe zij zelf daarin niet communiceerde. Ze heeft zoveel geleerd door haar scheiding en is dankbaar voor alles wat daardoor op haar pad is gekomen.

Lachend: “Ik voel me zo rijk, Eef, al heb ik nu door Corona amper omzet.”

Ze heeft eerder financieel moeilijke tijden gekend, soms moest ze keuzes maken in de winkel, maar Ester heeft zich nooit laten leiden door geld.
In het verleden blokkeerde ze vooral op het mogen ontvangen van geld. Daar heeft ze haar werk op gedaan, ze heeft er verbinding mee gemaakt via opstellingswerk. De oude overtuigingen uit haar jeugd heeft ze teruggegeven. Ze heeft geleerd om het zichzelf te gunnen, zeker als vrouw. Nu ‘mag zij hebben’, het hoort juist bij de basis van het ondernemerschap.

Ze zou wel een hele slechte miljonair zijn, ze geeft altijd gemakkelijk geld weg, net als haar ouders vroeger. Bij hen kwam dat sterk door het geloof, dat maakte dat zij niet mochten hebben. Er was genoeg om van te leven, maar veel was er niet. Ze hadden wel altijd elkaar.
Ester heeft niet veel nodig en wil juist dat anderen genoeg hebben.

Heel mooi vindt zij het dat er na het overlijden van haar moeder ineens vanuit allerlei richtingen geld naar haar vader toestroomt, en dat dit uit de vrouwelijke lijn komt. Hij heeft nog nooit zoveel gehad en weet niet eens wat er mee te doen. Hij maakt een grote transformatie mee in zijn leven, Ester is dankbaar dat ze hem daarin nu nog op zijn 86e mag ontmoeten.
Hij was altijd een harde dominante man, maar verzacht nu enorm. Ze had hem nog nooit in haar leven zien huilen, nu huilt hij haast elke dag. Ze geniet van zijn openheid, ze hebben het ook over hoe hij dat nooit heeft gemogen als man van zijn generatie die altijd maar sterk en hard moest zijn. En met wat er niet in woorden gevat kan worden, verbindt Ester zich op zielsniveau met hem.

Ik ben er even stil van. Heeft ze nog tips of adviezen voor de lezer?

“Keer naar binnen en voel. Laat je niet verleiden door ruis. Je hebt alle antwoorden al in je. Ontdek zelf hoe het voor jou is, vertrouw op je lichaamswijsheid. Je lijf weet alles al.”

Dat vindt ze het moeilijkste nu in deze tijd. Ze doet meer dan aanraken alleen, maar in de aanraking ligt wel de wezenlijke kracht van wat ze doet. Van wat ze betekent voor mensen. Daar ligt haar magie.

 

Wat een mooi gesprek is dit, wat een ommezwaai van een powervrouw! Ik hou zo van mensen die hun menselijkheid laten zien in alle kracht en kwetsbaarheid. Een voorbeeld voor velen, en zeker voor haar dochters.
Ik bewonder haar keuzes om zo haar eigen pad te gaan, fulltime werken als alleenstaande moeder, studeren en een eigen bedrijf starten. Helemaal in het licht van waar ze vandaan komt, de persoonlijke worstelingen die dat met zich mee bracht en hoe zij die helemaal aan is gegaan vanuit zichzelf. Ik herken haar zoektocht en worstelingen.

Dat brengt Ester nog op een essentieel punt zo aan het einde van ons gesprek. In het jaar dat zij afstudeerde in Utrecht, ging haar ex-man een jaar naar Aruba en haar dochters gingen dat jaar met hem mee. Het was een geweldig jaar, heel vrij natuurlijk, maar ook om te ontdekken dat zij moeder kon zijn op afstand. Juist door al haar overtuigingen en conditioneringen over wat een moeder wel of niet mag zijn.

“Ik leerde dat de onvoorwaardelijke liefde als moeder er altijd is, dat ik daarvoor mijn kinderen niet per se om mij heen hoef te hebben. Ik wil graag bij ze zijn, maar ik mis ze niet als ze er niet zijn.”

Ze schrijft hier ook over in haar boek in wording. Voor haar is er maar één antwoord op de vraag die ze haar klanten altijd stelt: “Wie is de belangrijkste persoon in je leven?”, namelijk jijzelf.
Je bent zelf nummer 1, maar zeker ons moeders wordt heel wat anders geleerd.

 

Dat kan ik alleen maar beamen. Ik voel de liefde voor mijn kinderen vaak veel sterker en zuiverder als ze niet bij me zijn. Ik kan oprecht genieten van die liefde juist voelen in hun afwezigheid. Soms mis ik ze dan wel eens als een soort trilling van mijn hart door die grote liefde. Vaker mis ik ze niet als ik lekker mijn eigen dingen doe. En als ik ze dan weer zie, maakt mijn moederhart een sprongetje van geluk, tot ze – meestal al na enkele minuten – iets doen of zeggen waardoor ik het liefst weer de deur uitloop… Tja.

Heerlijk om Ester te ontmoeten in haar verhaal als mens, als moeder, ondernemer, tantrika, als brenger van vreugde en liefde.
Ik ben blij voor haar – en haar klanten – dat zij haar grote ommezwaai heeft gemaakt. Dat Ester met haar Huis van Aandacht betekent wat zij betekent, juist in de kop van Noord-Holland.

 

 www.hethuisvanaandacht.nl